Ciężko mi wyobrazić sobie, jak potoczyłoby się moje życie bez internetu. Chodzi mi o taką sytuację, w której internetu nigdy nie wymyślono, nie rozpowszechniono, nie byłoby mi dane nigdy z niego skorzystać. Jeśli miałbym uczciwie podejść do sprawy, to w takim scenariuszu musiałbym wyłączyć ze swojego życia właściwie to co najważniejsze, wszystkie momenty, w których próbowałem kontestować wtłaczaną w głowę narrację (socjalizm, modernizm, indyferentyzm, kult demokracji itp.) i znajdowałem przynajmniej częściowe uzasadnienie moich podejrzeń w internecie. Trochę tych momentów było, które wraz z wynikającym z nich procesem dochodzenia do prawdy, stanowią spory kawał mojego dorosłego życia. Musiałbym też stwierdzić, że poza internetem nie sposób jest takie uzasadnienie znaleźć (Szkoła? Rodzina? Parafia Novus Ordo?), więc bez niego z całą pewnością nie mógłbym stawić oporu obowiązującej propagandzie (99% przeczytanych w życiu książek również znalazłem i zamówiłem przez internet). Zakładam więc, że w takim scenariuszu nigdy nie wszedłem na drogę poznawania, jak się później okazało, kluczowych dla mojego życia prawd (metafizycznych, społecznych, historycznych), albo utknąłem w martwym punkcie gdzieś na początku. Kiedy próbuję wizualizować sobie taką alternatywną rzeczywistość, czuję się tak, jakbym stawał na skraju przepaści i zaglądał w jej bezdenną, straszną czeluść. Mam wrażenie, że jeden krok za daleko i koniec, spadam, wszystko stracone. Zupełnie jakby czas mógł zawrócić, jakby można było cofnąć cały mój trud poszukiwań, lata spędzone na przeglądaniu strona po stronie, nagranie po nagraniu ton informacji; wyłuskiwanie z nich ziaren prawdy, wyszukiwanie wszelkich przejawów autentycznych postaw. Gdyby wymazać z mojego życia cały ten wysiłek, mozolny proces poszerzania horyzontów, przebijania się przez grubą skorupę fałszywych wierzeń, przesądów, zakłamań, skorupę, którą jakby z przydziału obciążony jest każdy człowiek naszych czasów, wchodzący w swoje dorosłe życie; gdyby tego procesu nie było, a bez internetu nie mógłby się zrealizować, to co by ze mnie zostało? Kim bym był? Trupia, zimna dłoń chwyta mnie za serce. Nie, ja nie potrafię (i nie chcę) wyobrazić sobie, jak potoczyłoby się moje życie bez internetu. Takie rozmyślanie ma w sobie coś z horroru... takiego, w którym człowiek sam gra główną rolę... Coś jednak muszę napisać, bo nie chodzi tu tylko o sam internet, który, mimo wszystko, jest po prostu narzędziem. To Opatrzność Boża natchnęła mnie do szukania Prawdy i dała potrzebne środki. To Jej wszystko zawdzięczam. Dlatego spojrzę w tę przepaść alternatywnej rzeczywistości, chociażby po to tylko, żeby tym prędzej, z wdzięcznością, wrócić do mojego życia i już nigdy na nie nie narzekać.

Kim bym był bez internetu? Na pewno nie był bym sobą. I to w znaczeniu par excellence. Gdybym spotkał się z samym sobą, w wieku, który mam teraz, tylko bez doświadczenia przygody z internetem, to musiałbym stwierdzić, że to nie jestem ja, to jakiś obcy człowiek. Najściślejsze jądro mojego człowieczeństwa i mojej tożsamości – formacja intelektualna, byłaby zupełnie inna. Zabawna sprawa – mogę wyobrazić sobie, że urodziłem się w innym kraju, w innej rodzinie, że żyłem wśród zupełnie innych ludzi, że dostałem całkiem inne wychowanie, oparte na różnych zasadach, że mam inne talenty i w ogóle inne doświadczenie życiowe, ale to wszystko nie byłoby w stanie uczynić ze mnie obcej mi osoby. Natomiast gdyby odebrać mi z życia zarówno sam proces autonomicznego dochodzenia do prawdy i odrzucania fałszu, jak i jego owoce, to moja tożsamość musiałaby się rozpaść w pył. To jest to, co uważam za najbardziej „moje”, to, że wbrew wszystkiemu właściwie, postanowiłem, że odnajdę prawdę i wytrwałem w tym postanowieniu aż dotąd (oczywiście trzeba jeszcze wytrwać do końca). Jest to tym bardziej prawdziwe, że z formacją intelektualną ściśle związana jest formacja duchowa, wszak wiara jest aktem intelektu i jak mówi Pismo Święte, „bierze się ze słuchania” (gdzie miałbym słuchać o tradycyjnej wierze katolickiej, jeśli nie w internecie, czy w książkach, które przez internet zamówiłem?). W konsekwencji, moje nawrócenie, o ile w ogóle by nastąpiło, byłoby niepełne i zapewne szybko by wygasło. Bez pomocy autorytetu nauczycielskiego Kościoła, obecnego w jego tradycyjnym nauczaniu, a przekazywanego przez wiernych Tradycji duchownych, człowiek nie stanie się katolikiem.

Muszę to przyznać, internet był dla mnie niezbędną pomocą w procesie intelektualnej i duchowej formacji i bez niego rdzeń mojej dzisiejszej tożsamości nie mógłby się wykształcić. No ale przecież nie przestałbym istnieć, byłbym po prostu inną osobą. No właśnie, jaką? Nie chcę zagłębiać się zbytnio w takie rozważanie. Mam na ten temat właściwie tylko jedną, smutną konstatację. Byłbym karłem. Duchowym i intelektualnym karłem. Nie widzę innej możliwości. Wychowany w semi-liberalnej rodzinie, państwowej, laickiej szkole i w parafii Novus Ordo, zwyczajnie nie miałbym skąd wziąć jakiejkolwiek odtrutki na ten zalew fałszu. Nawet gdybym, powodowany naturalnym dążeniem do dobra i prawdy, odrzucił jakąś część tego „pakietu propagandowego”, to i tak nie znalazłbym żadnej przeciwwagi dla tej narracji. Prawdopodobnie nikt z mojego otoczenia by mnie nie poparł i wpadłbym wreszcie w którąś z serwowanych fałszywych alternatyw (np. albo jesteś pilnym uczniem, zabiegającym o wysokie stopnie albo olewasz i imprezujesz). Nie ma co się łudzić, w obliczu tak zmasowanego ataku, niezahartowana wola ludzka prędzej czy później musi ulec. Siła złego na jednego – jak to się mówi. Musiałbym w końcu dać się wtłoczyć, w któryś z przygotowanych szablonów: patrioty socjalisty, liberalnego korpoludzika czy neokatolika-entuzjastę albo w jeszcze jakiś inny. W tym kontekście, najbardziej przerażająca jest dla mnie kwestia wiary, wszak to ona decyduje o naszym wiecznym przeznaczeniu. Gdzie, jeśli nie w internecie, mógłbym usłyszeć, o tym, że te ołtarze, które w moim kościele pełniły funkcję podstawek pod kwiaty, były używane do składania Ofiary, że są księża, którzy wciąż przy takich ołtarzach sprawują Mszę Świętą; co więcej, są tacy, którzy nazywają bałwochwalstwem to, o czym ja myślałem, że jest liturgią. Skąd miałbym się dowiedzieć, że jest w Polsce kapłan, który zachował wiarę naszych ojców i odcina się od zgubnych nowinek? Chyba anioł z nieba musiałby mi o tym wszystkim powiedzieć. Innej możliwości nie widzę. Internet był dla mnie oknem, przez które mogłem poznać inny punkt widzenia, był też punktem zaczepienia dla moich domysłów i poszukiwań. Bez tego za nic w świecie nie potrafiłbym oprzeć się złotoustym piewcom nowoczesnego katolicyzmu (chodzi mi o opór konstruktywny, mógłbym natomiast przejść na ateizm lub gnozę) czy też zakwestionować popkulturowe wzorce "szczęśliwego życia". Podsumowując, wynalazkowi, jakim jest internet zawdzięczam, jeśli nie wszystko, to na pewno bardzo wiele i za to doświadczenie będę Panu Bogu do końca życia wdzięczny.

Na koniec, spójrzmy na to z innej strony. Są ludzie, którzy twierdzą, że internet to przede wszystkim propaganda i pornografia i że w ogóle nie ma się czym zachwycać. Pewnie dałoby się znaleźć jakieś uzasadnienie dla tego typu twierdzeń. Jeśliby spojrzeć na przekrój wszystkich treści w internecie, to te wartościowe będą stanowić tylko mały procent. Co więcej, niedługo wszystkie niezależne treści mogą zacząć być blokowane, wtedy w ogóle będziemy mieli po sprawie. Niestety ku temu wszystko zmierza. Niemniej jednak moje doświadczenie z internetem jest takie, jak opisałem powyżej i chyba nie jestem jedyny. Ogólnie rzecz biorąc, uważam, że internet w znaczący sposób przyczynił się do osłabienia wrogiego frontu ideologicznego oraz do rozwoju myśli niezależnej i katolickiej. Na pewno jest narzędziem, którego oddziaływanie (przynajmniej do teraz) należy ocenić pozytywnie. Z perspektywy rządców świata, rozpowszechnienie internetu musiało być albo błędem w sztuce albo złem koniecznym, które trzeba było dopuścić, żeby przyzwyczaić ludzi do wirtualnej rzeczywistości. Nie przypuszczam, aby sam w sobie był dla nich elementem pożądanym (przynajmniej w takiej formie jakiej jest teraz). Natomiast z mojej perspektywy internet jest wielkim darem bożym na te trudne czasy i tym, którzy szukają prawdy, daje realną możliwość poznania jej, na czym i ja, dzięki łasce bożej, mogłem skorzystać. I za to będę Panu Bogu dziękował.

Z Bogiem!

---

tagi: propaganda  internet 

	Adrian-Lenz
	5 marca 2021 18:56

30     1754    1 zaloguj sie by polubić