Idea romantyzmu, od swojego zarania, mogła liczyć na bezpieczne schronienie w duszy narodu polskiego. Najsławniejsi polscy poeci wywodzą się z tego nurtu. Nie sposób przecenić wpływu ich twórczości na naszą kulturę. Począwszy od XIXw. wszystkie kolejne roczniki dorastających dzieci aż do naszych czasów musiały zaznajomić się z poglądami Mickiewicza i Słowackiego. Są to postaci więcej niż kultowe. Ich romantyczne pisarstwo stało się najważniejszym odniesieniem i punktem wyjścia dla wszelkich rozważań na temat literatury i w ogóle dzieł artystycznych. Wpływ, tak popularnej u nas, romantycznej idei widzimy nie tylko w późniejszych utworach literackich, ale również w dziedzinie myśli politycznej, filozofii a nawet religii. Ten nurt został wszyty grubą nicią w sukno polskiej kultury, tak że nie sposób już go stamtąd wypruć. Nieocenioną przysługę oddał w tym zakresie państwowy system edukacyjny, wpajający dzieciom nie tylko sympatię, ale wręcz nabożeństwo dla rodzimych promotorów działań w „porywach serca”.

A czym w istocie jest ta romantyczna idea? Tak na dobrą sprawę to po prostu kult głupoty, naiwności i zachowań instynktownych. Do tego się to sprowadza. Romantyczni twórcy usiłują przekonać nas, że „wyłączenie” myślenia i pójście za „głosem serca” jest jakąś wartością samą w sobie. – Nie jest, i to w żadnym przypadku. Nawet w relacjach damsko-męskich nie ma to zastosowania. Widzimy przecież tych, którzy poszli za „głosem serca” na różnych wakacjach w Kołobrzegu i zostawili przez to żonę z trójką dzieci – chyba nie uznamy tych ludzi za wzory do naśladowania. Jeśli w tej sferze romantyczna idea nie ma zastosowania, to co dopiero mówić o innych? A w XIXw. próbowano zastosować to do polityki! Trzeba by to już rozpatrywać w kategoriach zdrady stanu. Jawną szkodliwość romantycznych frazesów maskuje się przez używanie niejednoznacznych wyrażeń i mamienie odbiorców bezpodstawnymi nadziejami: „Ułańska fantazja popchnęła nas do kawaleryjskiej szarży na czołgi przeciwnika – tym sposobem ułatwiamy aliantom przyjście nam z pomocą”. To jest kwintesencja romantycznego bohaterstwa. Naprawdę nie ma w tej idei nic prócz pochwały głupoty i filozofii pijaka spod budki z piwem pt. „Jakoś to będzie”. Funkcjonuje ona jednak nadal jako poważny nurt filozoficzny i spotyka się najczęściej nie tylko z pobłażaniem, ale nawet z estymą. Dzięki naszym „legendarnym postaciom” ta niedorzeczność zadomowiła się u nas na dobre i nigdy nie została obiektywnie osądzona. Z całą pewnością odchylenie romantyczne jest naszą wadą narodową – tak mocno wrosło to już w świadomość społeczną. W naszej historii znajdziemy dużo przykładów, kiedy ta wada brała górę nad zdrowym rozsądkiem i doprowadziła do licznych klęsk. Uważam, że przyczyniła się również do apostazji polskiego społeczeństwa w czasie rewolucji Soboru Watykańskiego II.

Chodzi mi tu przede wszystkim o hierarchię, w mniejszym stopniu wiernych. Zaparcie się tych drugich było spowodowane głównie źle rozumianym posłuszeństwem i ich własną ignorancją religijną. Natomiast w przypadku hierarchii musiały zadecydować jakieś inne czynniki. Wydaje mi się, że nasz polski romantyzm mógł być jednym z nich. Obiektywnie rzecz biorąc, to, co zrobili duchowni – porzucenie 1500-letnich tradycji Kościoła, zaprzestanie sprawowania mszy, na której się wychowali i dla której byli święceni, jak i innych sakramentów – było działaniem wbrew rozsądkowi, niezależnie od tego kto im kazał. Wymazanie katolickiego dorobku całych pokoleń nie miało prawa przyczynić się do wzrostu Kościoła. Żadna logiczna argumentacja nie wchodzi tutaj w grę. Żeby się na to zdecydować, trzeba było zawiesić procesy myślowe i odwołać się do jakiś innych kryteriów. Takie zachowanie jest charakterystyczne dla postaw romantycznych i wygląda na to, że również tutaj, w największej katastrofie w naszych dziejach, miała ona swój udział. Schemat, który zastosowano, aby przekonać nas do słuszności Vaticanum II, był już używany przeciw narodowi polskiemu niezliczoną ilość razy, co ciekawe zawsze skutecznie: marginalizacja obiektywnej oceny uwarunkowań i logicznych konsekwencji planowanych działań na rzecz jakiś mglistych pseudowartości i rozbudzanie bezpodstawnych nadziei. - To cały plan. Ktoś powie: Jakież to prymitywne! – Cóż, że prymitywne, skoro działa na nas za każdym razem? W przypadku ostatecznej rozprawy z Kościołem Katolickim w Polsce, za pseudowartości posłużyło hasło otwarcia na świat i potrzeby „współczesnego człowieka”, a fałszywa nadzieja dotyczyła bliżej nieokreślonego sojuszu Kościoła ze światem i wspólnego budowania nowej, lepszej rzeczywistości (Nowego Porządku Świata?). W praktyce chodziło o to, żeby polscy duchowni poszli bez szemrania za aktualnym nurtem i nie zadawali pytań. Taki był cel tych wzniosłych frazesów. Jak wiemy, akcja udała się w stu procentach. Ta skuteczność może chyba świadczyć również o przesiąknięciu narodu, w tym kapłanów, zgnilizną romantyzmu. Może tym da się wytłumaczyć, dlaczego żaden polski kapłan, nawet na najgłębszej prowincji, nie zachował wiary naszych ojców?

Po zamknięciu trumny z polskim katolicyzmem, postanowiono przybić ją jeszcze porządnym gwoździem, takim, żeby już nikt tej trumny nie był w stanie otworzyć: wybrano Polaka na urząd „papieża”. Kult Karola Wojtyły, wprowadzony jeszcze za jego życia, skutecznie wyparł wszelkie sentymenty do przedsoborowego Kościoła. Odkąd wybrzmiały doniosłe słowa: „habemus papam”, polski katolicyzm już na stałe został sprzęgnięty z osobą Jana Pawła II. Od tego momentu każde polskie dziecko wysysa przywiązanie do polskiego „papieża” z mlekiem matki.

Dopiero teraz zacznie się wyjaśniać tytuł tego tekstu... Ze względu na wymienione przeze mnie wydarzenia przyszło nam żyć w środowisku, w którym ludzkie serca zrośnięte są z legendą JP2, przynajmniej wśród osób poczuwających się do jakiejś moralności. Jest to sentyment tak głęboko zakorzeniony, że wydaje się niemożliwym oddzielenie go od pierwotnej tkanki. W oczach wielu Karol Wojtyła jest, zaraz po Jezusie Chrystusie, największym bohaterem i świętym w historii. Nie ma mowy, żeby było inaczej. A jednak kto chce być w zgodzie z odwiecznym Kościołem Katolickim, musi ten sentyment z serca wyrwać. Nie ma innej rady. Jan Paweł II był przywódcą „kościoła soborowego” – modernistycznego. Nie tylko, że został na ten urząd wybrany, ale sam, swoimi działaniami, wpasował się w tą „misję” otwarcie opowiadając się za soborowymi „reformami”. Jeśli ktoś ma jakieś wątpliwości czy kult JP2 można pogodzić z tradycyjnym nauczaniem Kościoła niech przeczyta sobie ten fragment encykliki Piusa XI:

„…urządzają zjazdy, zebrania i odczyty z nieprzeciętnym udziałem słuchaczy i zapraszają na nie dla omówienia tej sprawy wszystkich, bez różnicy, pogan wszystkich odcieni, jak i chrześcijan, ba, nawet tych, którzy – niestety – odpadli od Chrystusa, lub też uporczywie przeciwstawiają się Jego Boskiej naturze i posłannictwu. Katolicy nie mogą żadnym paktowaniem pochwalić takich usiłowań, ponieważ one zasadzają się na błędnym zapatrywaniu, że wszystkie religie są mniej lub więcej dobre i chwalebne[…] od religii, przez Boga nam objawionej, odstępuje zupełnie ten, ktokolwiek podobne idee i usiłowania popiera.”    Misterium Animos, 1928r.

„Pontyfikat” JP2 był jednym wielkim festiwalem popierania tych międzyreligijnych spotkań i praktyk modlitewnych. Nie chodzi o sam Asyż, tych „wybryków” było dużo więcej, można je łatwo znaleźć nawet w internecie. Konsekwencją tego wszystkiego jest to, że zwykły Polak XXIw., który chce nawrócić się na katolicyzm, musi wyzbyć się wpajanych mu od młodości sentymentów „wojtyłowych”, co równa się operacji na otwartym sercu bez narkozy. Nic przyjemnego - wiem z własnego doświadczenia. Dlatego jest dla mnie trudnym mówienie o tradycyjnej wierze ludziom przywiązanym do posoborowia. Problemem nie są kwestie merytoryczne - na tym poziomie można się zawsze porozumieć, chodzi o samą świadomość, że przyjęcie przez rozmówców mojej argumentacji oznacza zawalenie się ich dotychczasowego świata na głowę. Dla wielu taki zabieg może być zabójczy. Zdaję sobie z tego sprawę i jest to okoliczność dojmująca. Dlatego łatwiej rozmawia mi się z przedstawicielami obozu R&R, którzy ten wstrząs mają już za sobą. Nie trzeba mierzyć się z tym całym bagażem emocjonalnym.

Nie da się zaprzeczyć, że kult JP2 był i nadal jest poważną barierą zagradzającą drogę do odrodzenia katolicyzmu w Polsce. Ludzie szukający zaczepienia w Tradycji i stałości dla swojej wiary, najczęściej zatrzymują się w pół drogi, właśnie ze względu na swój emocjonalny stosunek do Karola Wojtyły i niemożność pogodzenia się z faktem, że legenda, która została wokół niego zbudowana, jest fałszywa. Ten stan polskiej duszy należy rozpatrywać w kategoriach tragedii dziejowej. To, że Pan Bóg dopuścił tak rozpowszechnione i głębokie zwiedzenie naszego narodu jest dla mnie wyraźnym sygnałem, że miarka naszych występków już się przebrała. To tak, jakby Pan powiedział do nas: „Znudziliście się wiarą waszych ojców? Chcieliście nowości i bardziej „ludzkiej” religii? To macie. - Aż wam uszami wyjdzie.” I dostaliśmy… Nie tylko, że nie znalazł się u nas nikt, kto w obliczu rewolucji soborowej stanąłby po stronie tradycyjnej wiary, ale na dokładkę spotkał nas „zaszczyt” dania światu największego po Pawle VI krzewiciela nowej modernistycznej religii, który z miejsca stał się naszym największym skarbem narodowym; brzydko mówiąc, musieliśmy czymś Pana Boga porządnie wkurzyć, skoro tak nas upokorzył.

Dochodząc do puenty zasygnalizowanej w tytule, chciałbym przedstawić pewną teorię, którą niniejszym spinam już całą tę notkę: Czy konieczność wyrwania sobie części serca (tej z JP2), aby móc żyć w zgodzie z katolicką wiarą, nie jest karą za polski romantyzm? Przyznaję, jest to dość „odważna” teza, ale chyba nie jest zupełnie pozbawiona podstaw. W tym zestawieniu znajdziemy pewną analogię, dość charakterystyczną. Z jednej strony romantyzm - czyli podniesienie głupoty, konformizmu i instynktów do rangi cnoty, nazywanej porywem serca, a z drugiej bolesne umartwienie serca, na skutek odrzucenia wpajanych od małego sentymentów do JP2. No a te sentymenty też mogły się zadomowić tylko dzięki ignorancji i bezrozumnemu naśladownictwu. Warunek ukarania grzesznika jego własną bronią jest w tym przykładzie spełniony. Tak jakoś mi się dobrze łączy: Mickiewicz z Wojtyłą.

Wypada jednak zwrócić uwagę na pewną rozbieżność. O ile frazesom romantycznym poddała się większość społeczeństwa już od XIXw. , o tyle „pokuta serca” spadła tylko na nielicznych. Jak to wytłumaczyć? Być może tak, że ci nieliczni poczuwający się do wspólnoty wiary z poprzednimi pokoleniami, stanowią, sensu stricto, kontynuację tego katolickiego narodu polskiego, który tyle razy dawał się zwodzić i dlatego to oni muszą za nich pokutować? Wydaje mi się to całkiem możliwym wytłumaczeniem. Nie powiedziałbym też, że ta pokuta jest oznaką odrzucenia czy potępienia, wręcz przeciwnie. Takie cierpienie może człowieka oczyścić i dopomóc w drodze do nawrócenia i potem do wytrwania w Kościele. A kto odrzuca pokutę w tym życiu, będzie pokutował w przyszłym. Dlatego nie ma co narzekać albo zazdrościć innym. Dla mnie nawet tu, na ziemi, wydaje się łatwiejszym znoszenie cierpień fizycznych i duchowych z Łaską Bożą, niż pozornie wygodne życie, ale zakładające miotanie się duszy w ateizmie czy modernizmie.

Konieczność odrzucenia „dorobku” JP2 dla życia w zgodności z odwiecznym nauczaniem Kościoła jest faktem, połączenie jego kultu z polskim romantyzmem to tylko moja koncepcja, nie musi być prawdziwa. Zapytacie: czy warto w takim razie snuć te rozważania, czy nie lepiej skupić się tylko na tym, co da się łatwo udowodnić? (Dobrze, że pytacie – heh:) Otóż jest w człowieku pewna skłonność, przypisana duchowej stronie jego natury, która każe mu doszukiwać się we wszystkim istoty rzeczy. W naszym najbliższym otoczeniu, wśród najprostszych czynności z łatwością dostrzegamy związki przyczynowo-skutkowe, warunkujące naszą codzienność. W sposób naturalny staramy się przenieść to kryterium przyczynowości na inne, bardziej abstrakcyjne sfery. Nie wystarczy, że wiemy, co się stało; staramy się dowiedzieć dlaczego. Właśnie to dążenie do sięgnięcia natury problemu sprawia, że formułuję swoje opinie, które dają wyjaśnienie danego zjawiska, pomimo że nie zawsze jest możliwe ich naukowe potwierdzenie. Nie zamierzam z tej drogi rezygnować.

Z Bogiem!                 

---

tagi: kościół  polska  jan paweł ii  romantyzm  karol wojtyła 

	Adrian-Lenz
	15 kwietnia 2021 11:47

44     2633    1 zaloguj sie by polubić