Największe kłamstwo, jakie w życiu słyszałem, brzmi: „Polska, katolicki kraj”. Być może za późno się urodziłem, już w latach 90-tych, to pewnie dlatego, ale mieszkam w Polsce od urodzenia i jedno mogę stwierdzić z pewnością: to nie jest katolicki kraj. Historycznie – możliwe, pewnie znajdziemy okresy, w których Polska była katolicka, ale moje życiowe doświadczenie każe mi stwierdzić, że to już minęło, i to definitywnie. Co to w ogóle znaczy, że dany naród, wspólnota są katolickie? Aby móc zastosować do danej społeczności takie określenie, spełnione muszą być dwa warunki: pierwszy – społeczeństwo musi być katolickie, czyli powinno składać się w większości z katolików, a przestrzeń publiczna powinna być podporządkowana katolickim wartościom, i drugi – państwo, czyli instytucjonalna emanacja społeczeństwa, musi być katolickie, czyli oparte na katolickich zasadach, które mają swoje odzwierciedlenie w prawodawstwie. W dzisiejszych czasach pojęcia takie jak: zasady, wartości katolickie wcale nie są jednoznaczne i bywają różnie rozumiane. Jest to poważny kłopot, który zawsze będzie stał na przeszkodzie rzeczowej dyskusji na temat realizacji postulatów katolickich, zarówno w życiu społecznym, jak i jednostki. Ten pojęciowy zamęt zawdzięczamy, przede wszystkim, przejęciu administracji watykańskiej przez modernistów, którzy propagują swoje doktryny pod płaszczykiem katolicyzmu. Jest to temat niezwykle istotny, który wymaga wyjaśnienia, ale dla świętego spokoju, w tym tekście, postaram się sprowadzić do wspólnego mianownika, zarówno katolicyzm tradycyjnie rozumiany, jak i ten „liberalny”. Tak będzie łatwiej i czytelniej, a do wykazania, że opowieści o katolickiej Polsce należą już do zamierzchłej przeszłości, wystarczy mi oprzeć się na zwykłym, ludzkim doświadczeniu. Naprawdę, nie będzie to trudne.

Zacznijmy od państwa. Trzeba na wstępie stwierdzić, że to, z czym mamy obecnie do czynienia obiektywnie nie jest państwem polskim; w tym znaczeniu, że osoby sprawujące władzę nie traktują interesów narodu polskiego, jakkolwiek rozumianych, jako kryterium najważniejszego. Mają inne, ważniejsze zobowiązania. Jednak nic nie wiem o przedstawicielach polskich elit, którzy by w ten sposób postrzegali stan polskiej państwowości. Nie ma, zdaje się, też żadnej organizacji polskiego państwa podziemnego ani nawet jej wirtualnego odpowiednika. Skoro zaś nikt legalności władz warszawskich nie podważa, nie pozostaje mi nic innego, jak potraktować, w tym tekście, państwo „magdalenkowe”, jako polityczną emanację społeczeństwa polskiego.

Na początek przyjrzyjmy się podstawom każdej państwowości, czyli aktom prawnym. Sprawdźmy, czy znajdziemy w nich odwołania do nauczania Kościoła Katolickiego i Prawa Bożego, które powinny być fundamentem każdego katolickiego państwa. Konstytucja? – nie, Ustawy? -  nie, Wyroki? – nie. Co ja mówię – nauczanie, Prawo Boże - czy tam w ogóle ktoś się powołuje na Pana Boga, chociaż Go wymienia? Nawet tego nie ma. Jak tu mówić o państwie katolickim, kiedy dokumenty, w swojej treści, są jawnie ateistyczne. Nawet w przemówieniach nic nie ma. Jakoś nie przypominam sobie, żeby któryś z dygnitarzy prezentację swojego projektu zaczynał od: „W Imię Boże…” albo „W trosce o przestrzeganie Prawa Bożego…” czy żeby ktoś kończył przemówienie słowami „Boże chroń Polskę”. A przecież nawet w Stanach Zjednoczonych to się praktykuje. Można zarzucić, że jest to robione pod publikę, nieszczerze, ale nawet sam fakt, że tam postawa religijna zwiększa politykowi poparcie, a u nas nie, świadczy na naszą niekorzyść. Kwestię katolickości polskiej państwowości mamy już właściwie zamkniętą. Państwo warszawskie samo o sobie daje świadectwo, wprost, bez ogródek. Nie tylko nie jest katolickie, ale nawet nie jest heretyckie czy w jakikolwiek inny sposób „wierzące”. Jest to państwo laickie, ateistyczne. Samo to stwierdzenie wystarcza, żeby odmówić narodowi polskiemu tytułu „katolicki”, bo przecież naród wart jest tyle, ile jego elity, szczególnie te polityczne. Jedyną obroną byłoby uznanie również władz pokomunistycznych za okupacyjne, ale żadne środowisko polskiej, katolickiej inteligencji tego nie robi. Sprawa jest więc przesądzona i na tym można by zakończyć. Mimo tego pociągnę jeszcze trochę temat polskiej państwowości, bo przecież niemoralność władzy warszawskiej idzie dalej niż tylko odcięcie się od Prawa Bożego i porzucenie wszelkich odniesień do Absolutu. Wymienię krótko dwa przykłady. W Polsce, w majestacie prawa, dokonuje się aborcji, czyli mordowania dzieci. Innymi słowy, państwo warszawskie odmawia ochrony życia ludziom, którzy są w łonach swoich matek, mogą być upośledzeni. W tym sensie, staje się ono wspólnikiem zbrodni, zbrodni wyjątkowo perfidnej i okrutniej, nie tylko w świetle nauczania katolickiego, ale nawet biorąc pod uwagę zwykłą sprawiedliwość: nie sposób wskazać grupę ludzi, która byłaby mniej winna czegokolwiek od tej, na której wykonuje się ten straszny wyrok – aborcję. Władza warszawska zresztą nie poczuwa się do tego, aby ten zbrodniczy paragraf w jakikolwiek sposób uzasadniać. Drugi przykład to „lewicowe parady”, kroczące po ulicach polskich miast, których w ciągu mojego życia przewinęło się pewnie z kilkadziesiąt, jeśli nie kilkaset. Weźmy na tapetę tylko dwa rodzaje zachowań, które się tam, od czasu do czasu, pojawiają: kobiety biegające z odsłoniętym biustem i bluźniercze makiety lub inscenizacje. Naprawdę nie potrzeba państwa katolickiego, żeby ludzi, którzy się takich czynów dopuszczają zaaresztować. Tego domaga się porządek publiczny. Tego typu akcje powinny być zakazane nie tylko ze względów religijnych, ale nawet czysto społecznych, żeby nie wywoływać zgorszenia i nie jątrzyć nienawiści na delikatnym tle, jak to się mówi, uczuć religijnych. Jednak w Polsce, niegdyś katolickim kraju, tym ludziom nic nie grozi, ani ze strony państwa ani reszty społeczeństwa. Mają „prawo do ekspresji” (kosztem „moralnych” obywateli). Poza tymi przykładami mamy jeszcze cały atlas przestępczych i destrukcyjnych działań rządu związanych z jego socjalistyczno-liberalnym charakterem (socjalistyczny w gospodarce, liberalny w treści). Na ten temat można by książki pisać. Mechanizmy biurokratyczno-fiskalne są tak rozrośnięte i zaborcze, że czynią z instytucji państwa jakąś monstrualną, zorganizowaną grupę przestępczą, ale chyba nie trzeba nam więcej przykładów, o państwie warszawskim można powiedzieć wszystko, tylko nie to, że jest katolickie.

Ale skoro państwowość narodu polskiego nie jest katolicka, jego elity polityczne również, to może chociaż reszta społeczeństwa zachowała jeszcze katolickie odruchy i życie społeczne jest przesiąknięte tym duchem, mimo laickości państwa, w którym przyszło nam żyć. Tu też pudło. Oczywiście muszę w tym miejscu napomknąć, że „wiara”, którą wyznają w większości dzisiejsi nominalni katolicy jest czym innym niż wiara naszych ojców, że termin „katolicki” w ogóle nie ma tu zastosowania, ale już dobrze, zostawmy to: społeczne przejawy religii katolickiej. Podstawą wszelkiej religijności jest modlitwa. Czy ma ona swoje miejsce w życiu społecznym? Poza kilkoma wyjątkami nie spotkałem się ze zwyczajem publicznej modlitwy poza miejscami kultu, chodzi mi, na przykład, o modlitwę przed rozpoczęciem jakiegoś przedsięwzięcia czy wydarzenia. Modlitwy nie ma w szkołach, na uczelniach, w miejscach pracy, na konferencjach. Odniesień do religii czy wiary nie słychać też na przemówieniach,  panelach dyskusyjnych. Wygląda to tak, jakby sfera publiczna była strefą wolną od religii (z wyjątkiem enklaw dla „ciemnogrodu” i lewicowych bluźnierców). To religijne tabu jest mocno wrośnięte w nasze życie społeczne i to nawet w jego najmniejszą składową, czyli rodzinę. Ile z nominalnie katolickich rodzin klęka wspólnie do modlitwy? Ja znam parę takich rodzin, ale tylko dlatego, że obracam się w wąskich kręgach „gorliwych katolików”. Takie rodziny, na tle społeczeństwa, to margines. W „katolickich” domach próżno szukać ołtarzyka, przed którym rodzina zbiera się do modlitwy; zazwyczaj w polskim domu  nie znajdziemy choćby skromnej przestrzeni dla Pana Boga. Mówiliśmy o rodzinie, zejdźmy zatem jeszcze krok niżej, do jednostki i jej komunikacji z otoczeniem. Czy z codziennych rozmów, których jesteśmy świadkami, da się wyciągnąć wniosek, że żyjemy w katolickim kraju? Z mojego doświadczenia wynika, że nie. Nie chodzi mi już nawet o samą treść rozmów, ale weźmy choćby zwroty, obecne w języku polskim, odnoszące się do Pana Boga, takie jak: Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus, Szczęść Boże, Bóg zapłać, z Bogiem. Jakoś nie słychać, żeby ludzie tych słów używali, a wiem co mówię, bo od ok. 2 lat, z reguły, witam się słowami „Szczęść Boże!” – w większości przypadków odpowiada mi albo cisza albo dzień dobry. Są miejsca, gdzie te zwroty są jeszcze używane, ale tylko w enklawach, na prowincji. To, co do tej pory napisałem starczyłoby w zupełności, żeby zatopić ideę katolickiej Polski i umieścić ją na dnie Rowu Mariańskiego, ale na dobitkę weźmy jeszcze kwestię kultury. Tu przecież działają elity - najlepsi z najlepszych - na polskiej ziemi. A gdzie kultura, tam sztuka i jej najpopularniejsze obecnie przejawy, czyli muzyka i film. Jaki udział w tym „przemyśle” mają u nas treści katolickie? Margines. (Zresztą jak człowiek ogląda te „katolickie” produkcje, to odruchowo szuka wody święconej, żeby skropić ekran) To może literatura? Też margines. Publicystyka? Tu chyba jest trochę lepiej, ale może to tylko moje wrażenie, bo zaglądam głównie na prawicowe portale. Jednak też na pewno nie powiemy, że polska publicystyka przesiąknięta jest duchem katolickim, tak dobrze to nie ma. Trzeba nam zatem stwierdzić, że polska kultura, w obecnym wydaniu, na pewno nie przemawia za hasłem katolickiej Polski. Wobec tego konkluzja może być tylko jedna: społeczeństwo polskie nie jest katolickie.

Podsumujmy, nie mamy katolickiego: państwa, społeczeństwa, narodu (chyba żeby przyjąć, że narodowość polska jest na sztywno złączona z katolicyzmem i kto przestaje być katolikiem, przestaje być też Polakiem – w takim wypadku jesteśmy zagrożoną wyginięciem mniejszością narodową). To stwierdzenie jest oczywiste i naprawdę nie wiem, na jakich podstawach ktoś mógłby je podważać. Po co więc, w odniesieniu do obecnej sytuacji, stosuje się takie hasła jak katolicka Polska, katolicki naród? Chyba bo to, żeby nie niepokoić starszych pań albo żeby wyprowadzać patriotyczną młodzież na ulice. Na pewno nic konstruktywnego z tego nie wyniknie. Na kłamstwie nie buduje się niczego dobrego. Żeby nie było, jestem całym sercem za przywoływaniem i odwoływaniem się do polsko-katolickich momentów naszej historii, kultywowaniem tych tradycji i za tym, żeby na ile kto może, wprowadzać je w życie. Chodzi mi tylko o pozbycie się złudzeń – katolicka Polska to już przeszłość. Z zasady przecież najpierw trzeba przeprowadzić prawidłową diagnozę, żeby zabrać się do działania. Są tacy, którzy, zdają sobie z tego wszystkiego sprawę, ale uważają, że to tylko chwilowa aberracja, że zaraz wszystko się odwróci i już za zakrętem czeka na nas katolicka Polska. Jak dla mnie, jest to przykład myślenia życzeniowego. Nie jest łatwo pogańskiemu społeczeństwu wrócić do katolicyzmu, tym bardziej w sytuacji, w której tradycyjna wiara poszła już w zapomnienie. Co prawda, w historii znajdujemy przypadki masowych konwersji, na przykład związanych z objawieniami Matki Bożej z Guadalupe w Meksyku, ale nawet tam potrzebna była armia misjonarzy, których u nas nie ma. Z reguły, działania, które wywołują efekt masowy i natychmiastowy są przywilejem sił ciemności i ich sługusów, a nie dzieci światłości. To oni mogą ogłosić w telewizorze, że trzeba zakładać kaganiec i na drugi dzień wszyscy chodzą w kagańcach. W drugą stronę to tak nie działa, tu trzeba czasu i wysiłku. Zdaję sobie sprawę, że to co piszę nie nastraja zbyt optymistycznie, ale uważam, że prawda, nawet zdawałoby się najsmutniejsza, jest zawsze lepsza od kłamstwa i gdzieś na końcu jednak daje pocieszenie. Przecież nie trzeba koniecznie żyć w społeczeństwie katolickim, żeby być zbawionym.

Z Bogiem!                     

---

tagi: kościół  polska  katolicyzm  naród  społeczeństwo 

	Adrian-Lenz
	19 marca 2021 11:44

41     2153    1 zaloguj sie by polubić